Laat het sterven recensie

Laat het doodgaan

Een heerlijk rare maar gebrekkige door Souls geïnspireerde roguelike.

DoorLeif Johnson

Bijgewerkt:

3 maart 2022 12:26 uur

Geplaatst:

16 december 2016 00:53 uur

Let It Die is in wezen Dark Souls, opnieuw bedacht als een gratis te spelen roguelike, met een schema voor het genereren van inkomsten dat op papier ongelooflijk roofzuchtig klinkt. En toch, in ieder geval vele uren lang, dreigt het nooit echt je portemonnee leeg te maken. Het heeft onhandige gevechten en een vaag gevoel van progressie, maar het overlaadt je in eerste instantie met premium valuta en verpakt het allemaal in een verleidelijk vreemd en gewelddadig pakket. De aantrekkingskracht verdwijnt na verloop van tijd, maar in de chaotische eerste tientallen uren bereikt het zoiets als pracht.

Dat is deels te danken aan de bizarre setting. Let It Die omarmt de steeds populairder wordende opvatting dat de wereld de komende jaren naar het toilet zou kunnen gaan, met name na een tektonische ramp in 2026. Op een eiland buiten Tokio schiet de Babel-achtige "Tower of Barbs" omhoog naar de luchten, omringd door wolkenkrabbers en bevolkt door slechteriken met vreselijk slechte AI die allemaal proberen de top te bereiken. Anderen schieten door ondergrondse tunnels in metro's terwijl ze zijn aangesloten op huiddoorborende buizen rechtstreeks uit The Matrix, en je begint met het kiezen van een van deze laboratoriumratten die je leuk vindt.

Als dat nog niet vreemd genoeg voor je is, bedenk dan dat ik dit allemaal heb geleerd van een altijd amusante Magere Hein-type die zichzelf "Uncle Death" noemt en rondrent op een skateboard en me "senpai" noemt, terwijl hij hints in ballonnen laat vallen tijdens een tutorial die uren lijkt te duren. En dan gaat Let It Die meta, terugtrekkend uit de actie om te onthullen dat ik eigenlijk een game speel in een trieste oude speelhal waar een verveelde serveerster me eropuit stuurt om deze of gene NPC in de game te vermoorden. Maar oom Dood bestaat hier ook en maakt scheuren in zijn coole accent. Is hij gewoon een cosplayer, of iets sinisters? Bestaat de eigenlijke toren buiten de speelhal? Let It Die is op zijn best als het droomachtige vragen zoals deze oproept, en het zou een meesterwerk zijn geweest als alle elementen een vergelijkbaar succes hadden behaald.

Let It Die is op zijn best als het absurde, dromerige vragen oproept.

“

Soms struikelt het op de gekste plekken. Je doel in Let It Die is om je aan te sluiten bij de rijen van de woeste zielen die de toren beklimmen, waarbij elke verdieping uitdagender wordt naarmate je omhoog gaat via liften en roltrappen. Een deel van de aantrekkingskracht is dat deze verdiepingen elke keer dat je hem bezoekt op roguelike wijze willekeurig worden weergegeven, wat cool zou zijn als het grootste deel van Let It Die niet zo sterk afhankelijk was van kleine variaties van dezelfde stalen en bakstenen gangen tot het punt van misselijkheid.

Zelden komen deze gebieden in de buurt van de persoonlijkheid van de "wachtkamer" waar je kunt uitrusten of blauwdrukken kunt meenemen om nieuwe uitrusting te bestellen. Hier vind je een verleidelijke paaldanseres die stickers verkoopt die boosts geven of een robotkoppotige die op je aansluit en waarmee je stat-punten kunt toewijzen wanneer je levelt. Afgezien van de vijanden, komt de speelbare wereld achter de wachtkamer er in vergelijking saai uit en ziet er ongeveer net zo raar uit als de backstage van een theater op de middelbare school.

Omarm de chaos

Gelukkig weet Let It Die zijn aantrekkelijke absurditeit op andere manieren vast te houden, zij het met wisselend succes. Je herstelt bijvoorbeeld je gezondheid door op gigantische kikkers te kauwen of te rooien naar paddenstoelen, waarvan sommige giftig zijn of als granaten kunnen worden gelobd. Het is heerlijk bizar, maar je wordt gedwongen om met deze stukjes te communiceren via het touchpad van de DualShock-controller, een frustrerend onhandige methode waarbij ik ooit een explosieve schimmel naar binnen schrok in plaats van ermee te gooien. In het begin is het grappig, maar het lachen stopt wanneer je een personage verliest waar je zorgvuldig uren tijd en moeite in hebt gestoken over zo'n simpele fout.

De wilde verscheidenheid aan wapens van Let It Die, waaronder alles van hete wasijzers tot vuurwerkwerpers, is een ander onderdeel van zijn vreemde, macabere charme. Wapens en bepantsering die van vijanden vallen, hebben echter meestal de duurzaamheid van tissuepapier; het duurde nooit lang voordat mijn nieuwste speeltje kapot ging, wat betekende dat ik zelden tijd had om te beslissen of ik het echt leuk vond om een stalen knuppel te gebruiken voordat ik moest overschakelen op kettingzaagvuisten of een belachelijk pistool dat eruitzag als iets dat de Joker zou brengen een schietpartij. Je kunt blauwdrukken ophalen om stevige nieuwe te maken in de wachtkamer, maar uiteindelijk kosten ze zo veel dat het meestal het beste is om te scharrelen. Het is soms vervelend, maar met tegenzin begon ik te genieten van hoe het me constant dwong mijn strategieën te veranderen en zo te voorkomen dat er een gevoel van herhaling zou ontstaan.

Als je het probeert te spelen zoals Dark Souls, moet je je over het algemeen voorbereiden om te sterven.

“

Het werkt ook omdat de strijd van Let It Die zich leent voor dit soort chaos. De animaties lijken zeker op die van Dark Souls, maar het ontwerp van Let It Die moedigt zelden het soort zorgvuldig nadenken en goed getimede rollen aan waar Souls-fans zo dol op zijn. Integendeel, ik genoot het meest van Let It Die toen ik het benaderde als een agressieve hack-and-slash, waarbij ik vijanden in stukken hakte voordat ze de kans hadden om me te verslaan terwijl ik jamde op de fenomenale soundtrack van Akira Yamaoka.

Op deze manier gespeeld, zorgt Let It Die it voor urenlang belachelijk plezier. Helaas, als je het als Dark Souls probeert te spelen, moet je je over het algemeen voorbereiden om te sterven. Ontwijken stuurde me soms in de tegenovergestelde richting die ik wilde, of reageerde helemaal niet. De omslachtige melee-lockon werkt vreemd genoeg alleen zoals bedoeld als je de camera daadwerkelijk op het doelwit richt, wat nog erger wordt door Let It Die's praktijk om je te overspoelen met vijanden die je met overgave verdoven.

Het laten sterven

En dan, ja, meestal ga je dood. Hier wordt Let It Die lastig. Zoals de titel al aangeeft, wil Let It Die niet dat je ergens aan gehecht raakt, wat op de lange termijn elk zinvol gevoel van vooruitgang kan verpesten. We hebben deze aanpak al in actie gezien met wapens en uitrusting, maar Let It Die breidt het ook uit naar de personages die je speelt. Ze zijn vervangbaar, een punt dat naar huis wordt gedreven door de manier waarop je meerdere vechters aan haken in een "vriezer" opslaat voor later gebruik, of door de manier waarop je door de late game de vechters waar je uren mee hebt doorgebracht in de steek laat voor degenen met hogere limieten. Omdat dit technisch gezien een schurkenstaat is, zou je theoretisch moeten "laten sterven".

Je kunt ze redden door oom Death wat goud terug te betalen in de vriezer (en zo al hun spullen terug te krijgen) of door premium "Death Metal" -valuta te betalen om weer tot leven te komen op de plek waar je stierf en door te gaan met hacken en hakken alsof niets gebeurd. Als je dat niet doet, dwalen ze rond als NPC "haters" die zowel andere spelers als jou aanvallen (hoewel je ze kunt terugwinnen - minus hun uitrusting - als je ze verslaat). Als het je lukt om ze door dit alles in leven te houden, verlies je ze waarschijnlijk nog steeds in de "Tokyo Death Metro" PvP-functie, die op papier cool klinkt, maar die ik in de praktijk razend vond. In wezen kunnen andere spelers in groepen georganiseerd per regio je basis binnenvallen als je offline bent en er vandoor gaan met je opgeborgen goederen en, ja, speelbare vechters.

Zoals de titel al aangeeft, wil Let It Die niet dat je ergens aan gehecht raakt.

“

Dat zijn heel veel kansen op verlies, wat natuurlijk heel veel kansen uitnodigt om geld uit te geven in een gratis spel. Op de een of andere manier kostte het me op wonderbaarlijke wijze meer dan een dozijn uur voordat ik merkte dat dit de pret begon te verpesten. Let It Die gooit Death Metal praktisch naar je toe, alleen al om in te loggen, waardoor het gemakkelijk wordt om het in te ruilen voor goud (AKA "kill coins"), extra opslagruimte, "gratis" liftritten of voor die kostbare onmiddellijke opwekkingen, die kan het verschil betekenen in een baasgevecht. Op de hogere niveaus van de toren komt de dood echter vaak voor, deels vanwege het enorme aantal spelers die hun "haters" op hoog niveau door dezelfde gangen laten dwalen met waanzinnig effectieve kapmessen, waarschijnlijk omdat ze geen geld hebben om ze nieuw leven in te blazen. Soms zie je deze haters van hoog niveau zelfs ronddwalen op de op nieuwelingen gerichte lagere verdiepingen van de toren. Dus dan ga je weer dood en gaat de cyclus verder. Als je net als ik bent, zul je uiteindelijk een punt bereiken waarop je gewoon wegloopt en, nou ... laat het sterven.

Uitspraak

Let It Die heeft tal van ruwe kantjes, maar het slaagt erin te entertainen door de pure kracht van zijn rare persoonlijkheid en zijn gevarieerde, zij het onhandige gevechten. De bedieningselementen zijn vaak onhandig en er is zelden een betekenisvol gevoel van gehechtheid aan personages of uitrusting, maar de karakteriseringen en instellingen slagen er vaak in om de pijn van de armere dingen tot een minimum te beperken, althans voor een tijdje.